8 مه 2023- مطالعه ی اخیر نشان می دهد که پیاده روی طولانی مدت افراد مبتلا به دیابت نوع 2 تأثیر معنی داری بر گلوکز پلاسمای ناشتای آنها ندارد. بنابراین، در بیمارانی که پیاده به کلینیک می روند، احتمالاً قابلیت اطمینان گلوکز ناشتا برای پایش بار گلایسمی، ثابت باقی می ماند.
محققان در پایان پیاده روی، تغییر قابل توجهی در گلوکز ناشتا مشاهده نکردند. همچنین، تا 3 ساعت پس از شروع ورزش، تفاوت معنی‌داری در گلوکز ناشتا در هیچ زمانی مشاهده نشد. این مطالعه درmedRxiv ، به عنوان یک مقاله ی پیش چاپ منتشر شد و هنوز توسط داواران مورد بررسی قرار نگرفته است.
در بسیاری از کشورهای کم درآمد، قند خون ناشتا به طور گسترده ای برای ارزیابی کنترل قند خون در بیماران مبتلا به دیابت استفاده می شود، زیرا آزمایش HbA1c اغلب در دسترس نیست یا مقرون به صرفه نیست. در این شرایط، بسیاری از افراد برای دریافت مراقبت‌های بهداشتی مسافتی طولانی را پیاده‌روی می کنند، اما تأثیر پیاده روی بر گلوکز ناشتا در دیابت نوع 2 ناشناخته بود. بنابراین، دکتر جی. نیواها، از دانشکده پزشکی دانشگاه اکستر، در انگلستان، و همکارانش تاثیر پیاده روی طولانی مدت را بر قابلیت اطمینان به گلوکز پلاسمای ناشتا، به عنوان معیاری برای کنترل قند خون در یک کارآزمایی متقاطع تصادفی بررسی کردند.
برای این منظور، محققان تغییر گلوکز را از سطح پایه در حالت ناشتا بین راه رفتن روی تردمیل با سرعت از پیش تعیین شده ی 4.5 کیلومتر در ساعت، برای مدت 1 ساعت و حالت استراحت در بیماران دیابتی نوع 2 مقایسه کردند. نتیجه ی اولیه، میزان گلوکز پلاسما 1 و 2 ساعت پس از پیاده روی یا استراحت بود.
چهل و پنج بزرگسال مبتلا به دیابت نوع 2 تحت درمان با انسولین وارد این مطالعه شدند، بیشتر این افراد (77.8٪) با سولفونیل اوره، با یا بدون متفورمین تحت درمان قرار داشتند و همه ی افراد هر دو ویزیت را تکمیل کردند. 46.7 درصد زن و میانگین سنی آنها 51 سال بود.
این مطالعه به یافته های زیر منجر شد:
· پیاده روی به مدت 1 ساعت با تغییر در گلوکز ناشتا پس از گذشت 60 دقیقه از ورزش یا پس از یک ساعت استراحت اضافی، ارتباطی نداشت.
· در مقایسه با ویزیت استراحت، تغییر مقدار گلوکز از پایه (قبل از مداخله) نسبت به مقدار گلوکز در 60 و 120 دقیقه بعد از ورزش به ترتیب 0.15-و 0.10-میلی مول بر لیتربود.
· تفاوت در مقدار گلوکز پلاسما در تمام نقاط زمانی پس از شروع ورزش مشابه بود.
· پیاده روی با تفاوت در سطح کلی گلایسمی نسبت به ابتدا ارتباطی نداشت.
· در یک مدل با اثرات مختلط، هیچ تفاوتی در سطح گلوکز بین بازدیدها در طول 3 ساعت پس از شروع مطالعه وجود نداشت. افزودن ورزش به مدل، تنوع بیشتر در سطوح گلوکز را توضیح نداد.
نویسندگان نتیجه گیری کردند که مطالعه بزرگسالان اوگاندایی مبتلا به دیابت نوع 2 تحت درمان با انسولین نشان داد که پیاده روی طولانی مدت تاثیر معنی داری بر گلوکز پلاسمای ناشتای آنها ندارد، بنابراین بعید است که قابلیت اطمینان گلوکز ناشتا برای نظارت بر قند خون در بیمارانی که پیاده به کلینیک می روند، تغییر کند.
منبع:
https://medicaldialogues.in/diabetes-endocrinology/news/prolonged-walking-may-not-significantly-lower-fasting-blood-sugar-in-patients-with-type-2-diabetes-108838